დავით რობაქიძე – ლექსები

[cmsmasters_row data_shortcode_id=”wx1eahuvks” data_padding_bottom_mobile_v=”0″ data_padding_top_mobile_v=”0″ data_padding_bottom_mobile_h=”0″ data_padding_top_mobile_h=”0″ data_padding_bottom_tablet=”0″ data_padding_top_tablet=”0″ data_padding_bottom_laptop=”0″ data_padding_top_laptop=”0″ data_padding_bottom_large=”0″ data_padding_top_large=”0″ data_padding_bottom=”50″ data_padding_top=”0″ data_bg_parallax_ratio=”0.5″ data_bg_size=”cover” data_bg_attachment=”scroll” data_bg_repeat=”no-repeat” data_bg_position=”top center” data_color=”default” data_bot_style=”default” data_top_style=”default” data_padding_right=”3″ data_padding_left=”3″ data_width=”boxed”][cmsmasters_column data_width=”1/1″ data_shortcode_id=”bipgob2eq” data_animation_delay=”0″ data_border_style=”default” data_bg_size=”cover” data_bg_attachment=”scroll” data_bg_repeat=”no-repeat” data_bg_position=”top center”][cmsmasters_text shortcode_id=”yhawtto9re” animation_delay=”0″]

v

შენს  ბოლო  წერილს  ვიხუტებ

და  იმედი  მაქვს,  გავთბები,

ბედისგან  მივიწყებული,

მოგონებებით  დავთვრები.

მზის  შუქიც  რომ  მიმატოვებს,

უკაცურ  ქუჩებს  გავყვები,

ჩემს  მარტოობის  დემონებს

ცეკვა-თამაშში  ავყვები.

მერე  მივხვდები,  ძვირფასო,

შეცვლას  ვცდილობდით  განგების,

აგონიაში  ჩავარდნილს

ისევ  შენ  მომელანდები;

საფლავის  ჯვრების  გრძელ  რიგში

ბოლოჯერ  მომენატრები,

ბნელი  სიკვდილის  ანგელოზს

კვლავ  შენზე  ფიქრში  დავხვდები.

და  ისევ  შენი  სამყაროს

თანაზიარი  გავხდები,

შენს  ბოლო  წერილს  ვიხუტებ

და  იმედი  მაქვს,  გავთბები.

დავით    რობაქიძე

X  კლასი

[/cmsmasters_text][/cmsmasters_column][/cmsmasters_row]